دل مرغ
تماس بگیرید
دل و قلوه از جمله فرآورده هایی است که در مقایسه با جگر سفید و سیاه بافت سفتی دارد و کباب شده آن بسیار خوشمزه است، اما برخی خانواده ها براین باورند که دل و قلوه ارزش تغذیه ای بسیار بالایی دارد و با آن سوپ درست می کنند و در برنامه غذایی کودک، سالمند یا بیمار می گنجانند، اما باید بدانید درست است که این احشا جزو گروه گوشت طبقه بندی می شود و از نظر ویتامین های گروهB و اسید فولیک غنی و آهن و روی آن مشابه جگر سیاه است و پروتئین آن باکیفیت و مشابه گوشت قرمز است، اما میزان کلسترول دل و قلوه مانند جگر سیاه و بالاتر از گوشت قرمز است و همچون روغن جامد حاوی چربی خطرناک ترانس است و اگرچه مصرف متعادل آن برای کودکان و نوجوانان در حال رشد مناسب است، اما برای بیماران قلبی ـ عروقی، مبتلایان به نقرس و آنهایی که اسیداوریک و کلسترول خونشان بالاست و نارسایی کلیوی و بیماری های مفصلی و آرتریت روماتوئید دارند، محدودیت مصرف دارد.
توضیحات
دل مرغ و خواص بینظیر آن
دل مرغ از جگر آن جدا است.
دل مرغ، منبع خوبی برای دریافت پروتئین و آهن محسوب میشود و اسید فولیک هم دارد.
این عضو اندرونی، مشکل خاصی ندارد و میتوان آن را مصرف کرد اما مصرف جگر مرغ، چندان توصیه نمیشود.
اساسا یکی از خصوصیات گوشت های احشایی مثل سنگدان و جگر این است که دارای پروتئین هستند،
و می توان از آنها به عنوان منابع تامین کننده این ماده غذایی مهم استفاده کرد.
جگر مرغ علاوه بر این که دارای حجم بالایی از پروتئین است، همچنین در روند خونسازی نقش مهمی ایفا می کند.
سنگدان مرغ هم حاوی مقادیری بالا از پروتئین است و از سوی دیگر دارای آنزیم هایی است که؛
سنگهای کلیوی را می شکند و در واقع از خواص درمانی برخوردار است.
البته اگر در پرورش مرغ ها از مواد هورمونی استفاده شود نه تنها مصرف جگر سودی ندارد بلکه بسیار مضر هم خواهد بود.
هورمون به عنوان یک ماده مضر ممکن است در جگر مرغ تجمع پیدا کند و مصرف آن را برای افراد مضر سازد.
و اما تحقیقات بین المللی
مطالعات فراوانی که در کشورهای مختلف، ازجمله ایران انجام شده، نشان میدهد که متاسفانه،
در بسیاری از مرغداریهای صنعتی، دورههای منع مصرف گوشت بعد از تجویز داروهای مختلفی مانند آنتیبیوتیکها، رعایت نمیشود.
بهعبارت سادهتر، مثلا زمانی که به مرغها، آنتیبیوتیک میدهند، باید حدود ۵ تا ۱۴ روز از کشتار مرغ، خودداری شود.
مسالهای که در موارد زیادی، رعایت نمیشود.
به طور معمول آنتیبیوتیکها، فلزات سنگین و سموم در بافت نرم بیشتر جای میگیرند ،
و از آن جایی که پوست مرغ از بافت چربی بوده و جگر هم بافت نرمی است همچنین مغز سر حیوانات هم از بافت نرمی است،
از لحاظ علمی اینگونه مواد در این بافتها رسوب میکنند ؛
که پس از رسوب در این مناطق خود به خود میزان آنها افزایش پیدا کرده و با خوردن اینگونه مواد،
آنتیبیوتیکها، سموم یا فلزات سنگین میتوانند به بدن انسان منتقل شده و باعث به خطر افتادن سلامت مصرفکننده شود ،
که این مسئله در مورد باقی دامها مثل گاو، گوسفند و گوساله نیز صدق میکند.
vorbelutr ioperbir –
You made some first rate factors there. I appeared on the web for the issue and located most individuals will go together with together with your website.
admin –
thanks